Сега е така, зашто така сакам
Така нека биде. Воопшто не ми е грижа. Сакаше сеќавања, еве ти сеќавања. Сакај си ги, чувај си ги, што сакаш прави со нив.
Јас, не ги сакам. Не сакам ниту едно. Било убаво, било - поминало. До тука било. Мене ми е доста.
Немам, веќе немам ништо за тебе. Солзи? Тоа најмалку. Немам веќе солзи за никого.
Ако?
Ма не ми е грижа ни за тоа. Мисли што сакаш, зборувај колку сакаш, молчи колку сакаш, биди сега спокоен. Јас вртам друга страница.
Нова страница.
На неа само моето име го пишува.
Редно беше. Доста го ставав твоето име во секој наслов. Доста те плетев низ секој збор и секој стих.
Замисли... од кога тоа јас станав поет???
Не сакам веќе.
Сега не сакам ништо.
Ни твојот глас кој ужасно ме нервира, ни твојот лик кој воопшто не ме привлекува, ни ништо твое.
Разбираш?
Ако имам сега бура во мене, ја имам зашто така сакам .
И ако сум сега поинаква, лута, дрска и иронична, таква сум зашто сега, сакам да бидам таква.
Пренежна, преранлива?
Барај друга за тие епитети.
Сега сум само најобична кучка.
И знаеш што?
Прекрасно се чувствувам.
А ти, слободно оди по ѓаволите.